ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ART: Η ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ

«Η Ζωγραφική ως διακονία Αγάπης»

Η ζωγραφική αποτελούσε από τα παιδικά μου χρόνια ένα διεξοδικό ταξίδι στη λήθη, στο παραμυθικό και τη προσπέλαση σε χώρους ανείπωτα εξιδανικευμένους. Τα καλοκαίρια στο χωριό, με τα θηριώδη έλατα, τη μυρωδιά των αγριοραδικιών απ' τα «Παλιοχώρια», το ξέφωτο προς τον «Καρτσαρά» και τις ατέλειωτες διαδρομές μέσα από τα μονοπάτια ήταν ανάσα, ψυχική ηδονή και οντολογική ολοκλήρωση. Τα χρώματα τ' ουρανού απλώνονταν περήφανα την αυγή και φυγομαχούσαν με τάξη κι επιμέλεια το δείλι. Αισθανόμουν ο ίδιος το πινέλο ενός ζωγράφου που βούταγε στα χρώματα του δάσους, της οργωμένης γης, στα «γιούρτια», τις «κοπάνες» και τις κρυμμένες, παράδοξα, πηγές. Λαμποκοπούσα πάνω στις πελεκημένες πέτρες του πατρικού της μάννας στο «πλάτωμα», εκεί που το εκκλησάκι του Άι Νικόλα, το παλιό, έμοιαζε σαν περίβλεπτη παλέτα στον καμβά των μαχαλάδων. Ξάπλωνα στο τριφύλλι της Στέλλας με μια παλιά ακουαρέλα και με πολύ λίγους μαρκαδόρους -γιατί τότε ήταν ακριβοί- και αποτύπωνα στο μυρώδες απ' την άνοιξη χαρτί, το πατρικό σπίτι του παππού με το κατώι και τη ξύλινη αποθήκη που έβαζε τα άλογα. Όλα αυτά, μαζί με τις αξεπέραστες μυρωδιές που εκχέονταν πανταχόθεν, δημιουργούσαν μια μυθική ζωγραφική παράσταση, που στα δικά μου μάτια ξεπερνούσε... ακόμη και τους καμβάδες του Θεόφιλου!... Το χωριό από μόνο του ήταν μια απερινόητη, μυθική, συνάμα και ταπεινή ζωγραφιά! Άλλωστε όλη η φύση, ως κτίσμα του Θεού, ακόμη και στα πιο προχωρημένα μεγαλεία της κρύβει μέσα της ταπείνωση! Αυτή την ταπείνωση δεν ήθελα να καταστρέψω με το σχέδιο ενός ταπεινού χαμομηλιού, μιας αρχέγονης, θρυμματισμένης πέτρας ή του αφηνιασμένου, πολύβουου και αλαφιασμένου ποταμιού, που ανατολικά πέρναγε μέσα από το «Μούστροβο». Η φύση από μόνη της δεν απαιτεί τσαλάκωμα, φίλτρα κι αλχημείες για να αποδοθεί το ρεαλιστικό σημείο της τέχνης. Εξ΄αυτού κατάλαβα από πολύ νωρίς, πως συγκαταλεγόμουν, χωρίς να το επιζητώ, στους ένθερμους υποστηρικτές της ρεαλιστικής, ακόμη και της φωτορεαλιστικής ζωγραφικής. Όμως και αυτή (η ζωγραφική) έχει μια κοσμογονική οριοθέτηση και μια κοινωνική συνοχή, που συνδέεται άρρηκτα με την ηθική και ταυτοπροσωπική υπόσταση του ανθρώπου. Σε καιρούς πνευματικής και ψυχικής ένδειας που ζούμε, η ίδια η σηψαιμική και έκπτωτη κοινωνία μας αντανακλάται μέσα από τον υπερρεαλισμό, τον φωβισμό, τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, ή τον κυβισμό. Προπάντων, ζωγραφική είναι ό,τι αρέσει στον καθένα μέσα από την δική του ηθικοκοινωνική υπόσταση και την προσωπική, πνευματική του οριοθέτηση. Στις γραμμές αυτές αποτυπώνονται η αγωνία, η λαχτάρα και η αγάπη του γράφοντος για την ελληνική ύπαιθρο, που αφανίζεται σε κάθε της πτυχή, μέσα από τον νεοταξικό φασισμό και την πολυποίκιλη, νεοποχίτικη παγκοσμιοποίηση! Η γιαγιά Δήμαινα, παντελώς αγράμματη, μα παντελώς σοφή, κοιτάζοντας κάποτε μια ζωγραφιά στην... ιχνογραφία του Δημοτικού, είπε: «Το χωριό μας σ' ένα χαρτί μιλάει...! Εννοώντας, πως αυτό που είδε της μίλησε, κι αυτή με τη σειρά της μίλησε για το.. χαρτί. Ήταν Μ. Παρασκευή, όταν γυρνούσαμε προπορευμένου του Επιταφίου, το πέτρινο τότε μονοπάτι γύρω απ' την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και δεν χόρταινα να κοιτώ τα χρώματα από τις εύοσμες πασχαλιές και τις κιτρινισμένες μαργαρίτες. Οι πρασινισμένες από την υγρασία, παλιές πλίθες της μάντρας που περνούσαμε, θύμιζε κάτι που καθηλώθηκε στο χρόνο και στον τόπο. Είναι πράγματα που προσπερνούμε, μη δείχνοντας καμία σημασία ή ακόμη και συμπάθεια, αλλά, που το καθένα από μόνο του βγάζει ένα μεγαλείο σαν ένα κουρνιασμένο γεράκι, που θυμάμαι μικρός σε μια φωλιά στο καμπαναριό της εκκλησίας. Από τότε, οι γήινες κυρίως αποχρώσεις με μάγευαν, ήταν το πλασμένο μωσαϊκό του Παράκλητου Θεού, οι τελευταίες, οι ύστερες επιδαψιλεύσεις, πριν οι ίδιοι αρχίσαμε αργότερα να το γκρεμίζουμε, όπως κάναμε με κάτι κόκκινα, πράσινα, κίτρινα και μπλε κυβάκια, που μικροί παίζαμε στο πάτωμα! Σας καλωσορίζω, κι ας μην σας ξέρω. Εύχομαι να μοιραστείτε μαζί μου μια μικρή διακονία αγάπης, μέσα από το όποιο «κάλλος» των θεμάτων μου, που δεν απεικονίζουν τίποτ' άλλο από την αγάπη στον Δημιουργό τους. Στον Χριστό μας! Σας ασπάζομαι! 15.12.2024

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024

Η ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ

«Με τη σκάλα στον ώμο, ανάμεσα στις ελιές, επέρασε το φάντασμά της. Ήταν η μάνα μου, τη γνώρισα απ’ το τσεμπέρι της που σάλευε λυμένο, από τα χέρια κι από τη δέσμη του φωτός που απόπνεε το χαμόγελό της. Η ώρα, το χώμα, ο γνώριμος κυματισμός του εδάφους ταίριαζαν με την παρουσία της. Τη φώναξα χωρίς αμφιβολία καμιά. εκείνη με χαιρέτησε μ’ ένα νόημα αέρινο. Πάτησε έπειτα στα νύχια, πήρε ν’ ανυψώνεται. Διάσχιζε τον αέρα προς τον ουρανό, όπως ήταν, με τη σκάλα της. (Κάθε τέτοια εποχή, απλώνει τα λιοπάνια της και τα ξαναμαζεύει. Έρχεται και βοηθάει τη γη.)» Βρεττάκος Νικηφόρος, «Η Λιομαζώχτρα» από «Το Απογευματινό Ηλιοτρόπιο», 1976 (Διογένης).

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Βιογραφικό

Ο Γιώργος Δ. Δημακόπουλος γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ιταλική Φιλολογία. Εργάσθηκε στις εφημερίδες, «Αυγή», «Απογευματινή», «24 Ώρες», «Έθνος» και «Βραδυνή», ενώ συνεργάσθηκε με τα περιοδικά «Σχεδία», «Ελεύθερο Πνεύμα», «Εικόνες», «Δέκα», «Το Δένδρο», «Λέξη», «ΤV3», «Τηλεθεατής» και «7 Ημέρες T.V». Το 1993 εξέδωσε τη Διατριβή «Η Ελληνική Λογοτεχνία του Μεσοπολέμου» και το 1999 την «Πολιτική στην Αγχόνη του Μεσοπολέμου». Ασχολήθηκε χρόνια με το εξωτερικό δελτίο, το ελεύθερο και πολιτιστικό ρεπορτάζ στην ΓΡΑΜΜΗ. Α.Ε. και στον Ραδιοφωνικό και Τηλεοπτικό AΝΤ1, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το Χρονογράφημα και την Αρθρογραφία σε έντυπο της Αθήνας και σε Ιστοσελίδες του Διαδικτύου. Παράλληλα εργάζεται ως επιμελητής ύλης και μεταφραστής σε περιοδικά της Αθήνας και της Επαρχίας. Ασχολείται με την αγιογραφία και την ζωγραφική σε καμβά, πηλό και πέτρα. Ως ζωγράφος είναι αυτοδίδακτος. Ζωγραφίζει από την παιδική του ηλικία σε πηλό και πέτρα και τα τελευταία χρόνια σε καμβά. Τα θέματά του εντάσσονται στη σχολή της ρεαλιστικής ζωγραφικής με έμφαση στη φύση. Πετρόχτιστα σπίτια, τοξοτά γεφύρια, παλιά μισογκρεμισμένα σπίτια, ποτάμια και εν γένει, κάθε τι που αφορά την ελληνική παράδοση που ήδη έχει αρχίσει να χάνεται δυστυχώς ανεπιστρεπτί. Η λαχτάρα του ζωγράφου εστιάζεται ακριβώς στη καταγραφή και ανάδειξη αυτής της φυσικής κληρονομιάς, με ό,τι αυτή τη διέπει. Ηθικοκοινωνικές καταβολές, συλλογικότητα στις κοινωνικές εκδηλώσεις και μια ορθόδοξη πνοή που διαπερνούσε όλα αυτά σαν το ελαφρό αεράκι στη ζέση της ημέρας.