ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΠΛΙΘΕΣ ΦΥΛΑΝΕ ΖΕΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 60Χ40, με ακρυλικά χρώματα.

Η ΛΙΟΜΑΖΩΧΤΡΑ

«Με τη σκάλα στον ώμο, ανάμεσα στις ελιές, επέρασε το φάντασμά της. Ήταν η μάνα μου, τη γνώρισα απ’ το τσεμπέρι της που σάλευε λυμένο, από τα χέρια κι από τη δέσμη του φωτός που απόπνεε το χαμόγελό της. Η ώρα, το χώμα, ο γνώριμος κυματισμός του εδάφους ταίριαζαν με την παρουσία της. Τη φώναξα χωρίς αμφιβολία καμιά. εκείνη με χαιρέτησε μ’ ένα νόημα αέρινο. Πάτησε έπειτα στα νύχια, πήρε ν’ ανυψώνεται. Διάσχιζε τον αέρα προς τον ουρανό, όπως ήταν, με τη σκάλα της. (Κάθε τέτοια εποχή, απλώνει τα λιοπάνια της και τα ξαναμαζεύει. Έρχεται και βοηθάει τη γη.)» Βρεττάκος Νικηφόρος, «Η Λιομαζώχτρα» από «Το Απογευματινό Ηλιοτρόπιο», 1976 (Διογένης).

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα.

ΜΗ ΜΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

«Μη μου σκοτώσετε το νερό./Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα./Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες/που τις γράψανε τ΄ασύλληπτο φως/κι ο ασύλληπτος χρόνος\κι όπου σταθώ με περιβάλλουν./Μη μου σκοτώσετε της γης το ποίημα!…/Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,/ανάβοντας το άστρο: «Αγάπη»./Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,/ανάβοντας ψηλότερα απ΄όλα,/πάνω απ΄το έτοιμο βάραθρο,/το άστρο: «Ανθρώπινο μέτωπο!»./Σας παρακαλούμε:/Αφήστε μας τα πράγματα./Μη μας τα καίτε./Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τ΄άνθη τους.» Νικηφόρος Βρεττάκος, «Μη μου σκοτώνετε της γης το ποίημα»

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Η δροσιά τα πρωϊνά έχει τη μυρωδιά από μαντζουράνες, κατιφέδες και γαζίες. Τα βασιλικά στα κήπια είναι ταπεινοί άρχοντες που υπηρετούν τα δροσοστάλακτα λουλούδια κι εκείνα με τη σειρά τους τ' αγώι που συνοδεύει αγουροξυπνημένους αγωγιάτες. Η χλόη έχει φτιάξει ένα μπουκέτο από μαργαρίτες, πασχαλιές, ρίγανη κι απήγανο. Αυτή η αναρχία στη φύση έχει τη τάξη της ομοιομορφίας και της ομοιοκατάταξης. Θυμάμαι τις μικρές πυγολαμπίδες, τα δειλινά, στα γλιστερά χωράφια, τα τριζόνια και τον κούκο που πίάναν θέση στις κερκίδες της αμφιθεατρικής φύσης. Α...! Και φυσικά τ' αηδόνια εν τω μέσω της νυκτός να λένε παραμύθια στ' αυτιά των ερμητικά υπνούντων! Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΙ ΑΡΩΜΑΤΑ

Θυμάμαι εκείνο το τραγούδι του Ξυλούρη του 1978, «Χρώματα κι αρώματα». Οι εικόνες (οι οποιεσδήποτε είδους) παρέχουν τη διευκόλυνση της διείσδυσης σε χωροχρόνους αυτοπροσδιοριζόμενους, αυτοεπιλεγόμενους κι αυτοαξιολογημένους. Σ' ένα δέντρο, σ' ένα δάσος, σε μια θάλασσα «ξεπλένεις» τον δυσβάστακτα φορτωμένο εγκέφαλο απ' τους βιοτικούς βασάνους και τις επιβεβλημένες νεοταξικές κουρούνες. Αυτή η πλάση φτιάχτηκε από τον Θεό για να υπηρετήσει απόλυτα τον άνθρωπο κι ο τελευταίος τη μετέβαλε σε μουτζουρωμένο τοίχο, σε απορριμματική χαβούζα και σε γύφτικο τσαντήρι. Η αλισβερική απομύζηση της φύσης δεν δημιούργησε μόνο καταστροφική πανωλεθρία και οικουμενικό όλεθρο, αλλά και διαστροφικούς, πολύφυλους και «τετράποδους»  ανθρώπους. Κι όμως το «κάλλος το κουβαλάμε μέσα μας, «φορτωμένο» σε φιλικό υποζύγιο, σε ανηφορικό χωματένιο δρόμο. Γιώργος Δ. Δημακόπουλος, Δεκέμβριος 2024.

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΥΠΕΡΜΑΧΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Ταξίδεψα μ' εκείνη την χάρτινη βαρκούλα του σχολείου, σε άναρχες αποδράσεις μνήμης, αυτήν, που σήμερα οι τεχνολογικοί μας ''επιβήτορες'' θέλουν να την φορτώσουν ευθαρσώς με σαθρά, πεθαμένα gigabyteς. Συνάντησα την παλιά μου γειτονιά, λίγα στενά πιο κάτω απ' τον ημιονηγό αμαξά με τα κεράσια, που πουλούσε αφειδώς χαμόγελα για χοικά επίπλαστους ανθρώπους. Είδα την ξύλινη κρεβατίνα της αυλής με τα μπρούσκα, κατάμαυρα σταφύλια, τις πήλινες γλάστρες, φουσκωμένες απροσδόκητα από κατιφέδες κι ορτανσίες, το μάνταλο στην πόρτα κρεμασμένο να αιωρείται σαν επιδέξια, χειροκίνητο εκκρεμές και τις βαβούρικες φωνές της γειτονιάς να σφίγγουν μέσα τους ένα μεγαλοπρεπέστατο περίσσευμα αγάπης! Αγκάλιασα τους παλιούς πιτσιρικάδες της αλάνας, γέμισα οσμώμενος τις μανάβικες μυρωδιές της παστής σαρδέλας και της καπνισμένης ρέγκας και κατηφόρισα πιο κάτω, για να βρω τον γύφτο αρκουδιάρη, που έδινε παράσταση στο τέρμα του λασπωμένου δρόμου. Μιλιούνια άνθρωποι χαμογελούσαν υπερβατικά σ' ένα λαικό, συνοθύλευμα αγάπης, που μύριζε μεθυστικά - αρκούντως - φούλια και γαζίες κι έσταζε αρχοντικά σαν το κόκκινο βύσσινο, εκείνο το σιροπιαστό γλυκό, της Ευδοξίας! Όχι, γιατί παφλάζω ανυπότακτα στην ερημία του νοός, αλλά να, γιατι ακόμη κι οι πνευματικά πτωχοί δρασκελίζουν ανεκμυστήρευτα, υπέρμαχα στη θέα του ονείρου...

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΤΑ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΣΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013). Γιώργος Δ. Δημακόπουλος, Δημοσιογράφος.

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

Η ΑΡΜΥΡΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΥΡΟ ΤΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Η θάλασσα είναι γυναίκα. Έχει αυτή τη μεθυστική σαγήνη του θηλέος, που πάντοτε ήταν διαχρονικά διφορούμενη και αιφνιδιαστικά εκπλήζουσα. Η νηνεμία που συναγωνίζεται την τρικυμία και τα χρώματα που διαθλώνται στον πάτο της αβύσσου. Δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, απροσκάλεστο και κυρίως απροσπέλαστο. Σαρώνει ό,τι βρει μπροστά της, για να καταλήξει στα γήινα, οριοθετημένα stop της δημιουργίας. Μακάριοι αυτοί, που βρήκαν το δρόμο της απάνεμης πορείας σε άγονες γραμμές και σε ξεσταχιασμένες στράτες. Η αρμύρα της αυγής συναγωνίζεται το μύρο της νυκτός. 

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΑΚΑ ΓΕΜΑΤΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

Το κουδούνι του Σχολείου, το χτυπούσε με το χέρι της η κυρία Καλλιρόη, που είχε ένα εξαγνισμένο, φαρδύ χαμόγελο και χωρούσαν μέσα της όλα τα φρεσκοπλυμένα και καλοτέχνιστα παιδάκια, ντυμένα στα γαλάζια. Η πρώτη ημέρα ανέδυε αυτοσχέδιους, μουσικούς ήχους ασύνταχτων τρεχαλητών πάνω στο παιχνιδιάρικο, λευκό χαλίκι, θεσπέσιες, μυρωδικές αυγές από καλοσιδερωμένους, κατάλευκους γιακάδες κι εκείνες τις ποδιές, που τις θωρούσαμε ως ένδοξες στολές -επί τιμής- ελληνοπαίδων. Στον δρόμο για το Δημοτικό Σχολείο, οι γερμένες -ερωτικά- δίφορες νερατζιές ήταν φορτωμένες από σπασμωδικά, ανοιγμένα άνθη, κάποια νυχτολούλουδα απ' την νύχτα άφηναν τις ύστερες, απόστακτες οσμές τους και όλοι με τα καλά τους βάδιζαν ως νυχτερινοί εξοδούχοι σε λαική ταβέρνα. Οι δάσκαλοι -εκπληκτικά- ντυμένοι μ' εκείνα τα γκρι, ριγέ κοστούμια κι ομόχρωμες, κλασσικές γραβάτες στέκονταν ''κοκορεμένα'' ευθυτενείς, μαζί με τις δασκάλες που υπερτερούσαν ανυπέρβλητα μ' εκείνη την έμορφη, συμπαθητική ματιά τους. Υπήρχε μια -γνήσια- ανόθευτη, βυζαντινή αρχοντιά, που την στόλιζαν η ελληνική σημαία με τον μεγαλόσταυρο, τα ''μεθυσμένα'' βασιλικά από τις πήλινες γλάστρες που φέρναν οι μαννάδες κι ένας σεβαστικός παππούλης με μακρυά, κατάλευκα μαλλιά, πλεγμένα αριστοτεχνικά στην ορθή, ευλογημένη κεφαλή του. Στη μάντρα, ένα φουσκοθεριεμένο, αρωματικό αγιόκλιμα, μαζί μ' ένα λεπτεπίλεπτο, περιποκλαδάτο γιασεμί σιωπούσαν ανερμήνευτα μ' εκείνο το πολύχρωμο, χοντρό μπουκέτο λουλουδιών, πνιγμένο στο κωνικό, γυάλινο βάζο της ασπροντυμένης έδρας. Η προσευχή ήταν μια καλώς νοούμενη, πνευματική ιεροτελεστία και τα λόγια του διευθυντή, ομιλία ποιητικά γραμμένη σε ατσαλάκωτες κόλλες αναφοράς, από τα ψιλικά της κυρίας Πολυξένης. Κι όταν μπαίναμε στις αίθουσες, τα φθαρμένα από τον χρόνο, ξύλινα θρανία ήταν ένα περίπλοκο, ημερολογιακό μωσαικό από γραμμές και σχέδια παιδιών αλλοφερμένων χρόνων, που έμεναν ακόμα ανεξίτηλα. Όλα μύριζαν ''αποπνικτικά'' εύοσμα: τα μαύρα, faber τα μολύβια, οι ξύλινες, πλακέ κασετίνες, οι κεραμιδή και μπλε σκούρες γομολάστιχες, οι δερμάτινες σάκες με το διπλό χώρισμα και τα δύο λουριά στις άκρες κι εκείνα τα μπλε τετράδια που είχαν πάντα την πρωτεύουσα, αγγιγματική τιμητική τους! Ακόμη έχω την μυρωδιά από τις λευκές κιμωλίες του μεγάλου μαυροπίνακα, την σκόνη από το σφουγγάρι που καθάριζε συνέχεια, ως και την χλοερή γλίτσα από την βίτσα του δασκάλου, που κόβαμε από μια κοντινή και ευκολόφθαστη ελιά! Οι παλιοί συμμαθητές είχαν μια απερίγραπτη, νοηματική σεβαστικότητα, έναν καθ' όλα ηθικό και ατόφιο πλούτο πλουμιστών συναισθημάτων, μια δειλή κι αγέρωχη αγνότητα, που ακόμη δεν είχε διυλισθεί από την διαφθορά του χρόνου. Σε όλα υπήρχε μια ευταξιακή επιμέλεια, μια δρομολογημένη οδός ελληνικής μεγαλοπρέπειας, που τεμνόταν πάντα από τα ορθόδοξα γράμματα, που κοσμούσαν εκείνο το σχολικό, προγραμματισμένο ζειν. Υπήρχαν όρια, που σήμερα ξεπεράστηκαν, σύνορα εφαρμοσμένης Χριστοήθειας που στην εποχή αυτή καταποντίσθηκαν. Η παλιά τάξη ήταν ένα συναρμολογημένο παζλ αισθησιακών και πνευματικών εικόνων που μαρτυρούσε Ρωμιοσύνη: η εικόνα του Εσταυρωμένου Χριστού πάνω από τον πίνακα, το κρυφό και υπερήφανο καμάρι της έπαρσης της ελληνικής σημαίας, η μυσταγωγική ευλάβεια στην πρωινή προσευχή, οι εθνικές γιορτές πατριωτικής, σαλπισμένης ευφροσύνης, οι δάσκαλοι που ακόμη τότε ήταν αγωγοί μιας υγιούς, ελπιδοφόρας κοινωνίας. Όλα μύριζαν εύοσμα! Η αγιαστούρα του παπα - Ευτύχη που σερνόταν με φαντασία στον αέρα, το τσιμεντένιο πάτωμα στην τάξη που κρατούσε μες στις χούφτες του την αγαθή αθωότητα Χριστιανοφρόνων παίδων, εκείνη η παλιά υδρόγειος σφαίρα αφημένη με τρόπο στην γωνία, τα λουλούδια της δασκάλας που έχασκαν στο βάζο, ακόμη κι εκείνο το σουσαμένιο κουλούρι της κυρα - Μαρίας, που κόστιζε ακόμη τότε ένα πενηνταράκι... Όλα αυτά και μια Πατρίδα, που το υπερηφανευόμασταν να λέμε, πως είμασταν παιδιά της!...

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΣΠΙΤΙ ΣΩΡΙΑΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΛΩΝΙ

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα. 

Επικοινωνία με email.

ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΑΠΑΓΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40, με ακρυλικά χρώματα.

Επικοινωνία με email.

ΤΟΞΟΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Ζωγραφιστός καμβάς, φινιρισμένος, 40Χ40.

Επικοινωνία με email.